18th June 2012 – A Glimpse into Bimala's Heart

18th June 2012 – A Glimpse into Bimala's Heart

By Bodh Raj Lamsal

हिजो दिउँसोको एक अविस्मरणीय क्षण, मैले बिमलाले लेखेको डायरी भेटेँ। सदैव उसलाई डायरी लेख भनिरहन्थेँ, तर ऊ कहिल्यै लेख्थिन। तर, बिमुले लेखेको त्यो डायरीले मेरो मन गहिराइसम्म छोयो। शब्दहरूको त्यो सिलसिला, उसको भावना र मनोभावहरूले ममा असाधारण तरंग ल्यायो।

बिमुको डायरी यसरी सुरु भएको थियो:

"आज बिहान छोरीको आवाजसँगै मेरो पनि निद्रा खुल्यो। सधैँझैँ छोरीले 'मामु, पानी', 'सुसू आयो', 'मेरो बाबा खै?' भन्दै च्याँ-च्याँ गरिरहेकी थिई। यी सब कुराहरू अहिले मेरा दिनहरूमा मेरो जीवनको जपमन्त्र जस्तै भइसकेका छन्। छोरीको मिठो आवाज हाम्रो जीवनको शून्यतामा खुशी भरिरहेको छ। हरेक दुःखमा मलम लगाइरहेको छ।"

यी शब्दहरू पढ्दा म अवाक् भएँ। बिमुको जीवनमा छोरीको उपस्थिति कति महत्वपूर्ण रहेछ भन्ने कुरा मैले अझ गहिराइमा बुझेँ। उसले आफ्नो हरेक पिर, हरेक चिन्ता छोरीको न्यानो हाँसोमा भुलिरहेको देखिन्थ्यो। यस्तै गरेर उसको दिनहरू बितिरहेका थिए।

तर साँझ अचानक नेपालबाट फोन आयो—दिदीको नम्बरबाट। आवाज स्पष्ट थिएन, नेटवर्क समस्याले गर्दा। फोनमा बहिनीले भनेको कुराले बिमुको मनमा एक झसङ्ग पैदा गरिदियो। 'दिदी, भिनाजु ICU मा हुनुहुन्छ' भनेपछि बिमुको मन एकाएक निराशाले भरियो। उसलाई चिन्ता थियो—उसको सानो छोरोको। जसले बाबाको बिना कुनै रात सुत्न सक्दैन, जसलाई आमाको दूधभन्दा बाबासँगको स्नेह चाहिएको छ।

बिमुको डायरीको शब्दले मलाई निकै छोयो, जब उसले लेखेकी थिई:

"छोरोले मोटरसाइकलमा बाबालाई सुतिरहेको देख्यो। बाबाको अनुहारलाई जिस्काइरहेको बच्चाले, बेहोस भएको बाबालाई देखेर कस्तो सोच्यो होला? उसले हस्पिटलमा बाबालाई लैजाँदै गरेको दृश्य देखेर उसको मासूम मनमा कस्तो प्रभाव पर्यो होला?"

यस्ता भावनाहरूले भरेको बिमुको डायरीलाई पढ्दै गर्दा, म एकाएक आफैंलाई असहाय महसुस गरिरहेको थिएँ। उसको अन्तिम प्रार्थना अझ गहिरो थियो:

"मेरो दुई हात जोडेर बिन्ती छ प्रभु, छोरोको खुशी फर्काइदेऊ।"

बिमलाको यो प्रार्थनाले मलाई जीवनको सरलता र जटिलताको वास्तविकता सम्झायो। कसरी स-साना कुरा—हाम्रो बच्चाहरूको खुशी र हाम्रो परिवारको प्रेम—जीवनको सबभन्दा ठूलो धन हो भनेर।

यो डायरीले मलाई जीवनमा साँचो माया, परिवारको मर्म, र हाम्रा नजिकका मान्छेहरूलाई कति महत्व दिनुपर्छ भन्ने कुरामा पुनः सजग गरायो। बिमुको डायरी उसको मनको सच्चा चित्रण हो—मिठास र पीडाको मिश्रण, जसले जीवनलाई सुन्दर बनाउँछ।

Reflection on Life

आज यो डायरी पढ्दा म झन् गहिरो सोचमा डुबेको छु। जीवनको हरेक क्षण अनिश्चित छ, हरेक पलले हामीलाई नयाँ चुनौतीहरू दिइरहेको हुन्छ। बिमलाको यो डायरी, उसको अनुभव र उसले व्यक्त गरेको पीडाले मलाई फेरि पनि स्मरण गरायो—जीवन सधैं सोचेजस्तो हुँदैन। तर, परिवारको मायाले हामीलाई सधैं बलियो बनाइराख्छ।

आज म यस डायरीको भावनासँगै बिमलाको दृढता र उसको अटल विश्वासलाई सलाम गर्न चाहन्छु। यस डायरीले हामीलाई सिकाएको पाठ छ—परिवार, माया, र आशा सधैं जीवनको मूल स्रोत हुन्।